Het is me wat geweest, de laatste maanden. Sinds 13 maart is mijn bedrijf in lockdown gegaan. Zoals iedereen wel weet is de evenementensector en alles wat daar bij hoort gewoon volledig stilgevallen. "Blijf in uw kot" zei Maggie, en ik heb me daar heel strikt aan gehouden. Netflix heeft lang soelaas geboden. Serie na serie heb ik verslonden, tot de cataloog uitgeput was.
En wat ik zelf voor onmogelijk gehouden heb is toch terug op mijn pad gekomen.
Het was mijn jongste dochter Jade, die me anderhalve maand geleden begon uit te vragen over mijn verleden. Mijn muzikale verleden, wel te verstaan. U moet weten, mijn kinderen weten daar niet veel over, er hangen geen gouden of platina platen aan de muur. Niets in mijn woning verwijst naar die tijd. Ze moeten dat zelf ontdekken.
Ze wist wel dat ik vroeger iets te maken had met de popband Clouseau, maar nu wilde ze weten wat ik daar eigenlijk uitgestoken had.
"Gedrumd en zo..." was mijn antwoord. En toen vroeg ze of ik ook liedjes geschreven heb. Dat had ik inderdaad, maar wat bleek? Buiten "Anne" had ze geen kennis van het repertoire van CLouseau. Die avond hebben we samen op Youtube naar mijn verleden gekeken.
Haar conclusie was: "Dus je was eigenlijk een popster??" Tja, zo had ik het nooit bekeken.
"En waarom schrijf je geen muziek meer?" vroeg ze. Daar kon ik haar eigenlijk geen zinnig antwoord op geven. Ik weet nog dat ik eind jaren negentig de piano aan de haak heb gehangen, en sindsdien geen noot meer heb geschreven.
Waarom? Ik was waarschijnlijk met andere dingen bezig: website bedrijf opgericht, reclamebedrijf opgericht, management gestart, boekingskantoor opgericht, uitgeverij opgericht. Dus altijd wel een leven vol muziek, maar niet meer pratikerend...
"Waarom schrijf je niet meer?" Het bleef in mijn hoofd gonzen, en die nacht kon ik de slaap niet vatten. Waarom zou ik er niet mee herbeginnen, tenslotte heb je tijdens Corona veel meer tijd.
Ik vatte de koe bij de horens, bestelde mij een piano, en ging aan de slag. Ik vond twee jonge wolven: Manu Huylebroeck (gitarist van Mathias Vergels en tevens een streekgenoot) en Bram Van Den Berghe (gitarist van Niels Destadsbader).
Ik schreef de ene tekst na de andere (de ene al wat beter dan de andere, by the way). En samen met Manu en Bram hebben we de betere teksten op muziek gezet.
Samen met Yanic Fonderie, mijn partner in crime, al 35 jaar, maken we daar dan een fijne productie van, om vervolgens dit alles door Bram te laten mixen.
Ik dacht dat het genezen was, maar het is helemaal terug: het muziekvirus!
Of er met die muziek dan ook nog iets gaat gebeuren, laat ik u bij gelegenheid weten...